Survival of the fittest
Door: Chi-Mon
Blijf op de hoogte en volg Nadja
18 Augustus 2014 | Thailand, Chiang Mai
Nadat Nadja achterop de scooter stapt bij een kleine Thai, waardoor de kleine Thai in het niks verdwijnt, en het lijkt of ze zelf de berg op rijdt, lopen we verder de berg op. Na nog geen 50 meter stopt de gids en vraagt om me wandelstok, om ons heen klinkt een hard gezoem bijna zo hard als een overvliegend vliegtuig, na een gerichte tik houdt het gezoem in een keer op en houdt de gids triomfantelijk een sprinkhaan omhoog. Ongelofelijk dat zo'n insect zo veel herrie kan maken. Even denk ik nog dat de gids hem ter plekken gaat verorberen, hij leek er wel zin in te hebben maar ziet er uiteindelijk toch van af. In rust vervolgen we onze weg.
Na een tijdje over de klei weg te hebben gelopen, waar de band sporen van Nadja en haar kleine Thai nog zichtbaar waren, worden we door de gids een heel klein paadje op geleid. Na wat klim klouter en glij werk komen we aan bij de waterval. Waar iedereen er toch voor kiest even af te koelen van al onze inspanningen en het water in duikt. Na het zwemmen droog ik me helemaal af, wat nogal stompzinnig was want door de constante regen de hele dag, en het feit dat ik het van mijn regenjas zo ging zweten dat ik van de regen minder nat zou worden dan van de regenjas zelf, moest ik al me natte kleren weer aan. Dat was geen pretje. De gids danst weer voor ons uit, hij komt zo ongelofelijk makkelijk de berg op en af. Hij is het natuurlijk gewend, in tegenstelling tot ons inwoners van misschien wel het vlakste land ter wereld. Waar de Amstelbrug al een berg lijkt. Maar tijdens het zwemmen kom ik achter zijn geheim, hij heeft kleine nopjes onder ze schoenen waardoor die veel minder snel uitglijdt. Na een stuk de berg op lopen komen we aan in het dorpje waar we gaan overnachten. En word ik weer herenigd met me lieve vriendinnetje, die zich gelukkig al wat beter voelt. Het dorpje is heel basic en van alle moderne voorzieningen die we gewend zijn is geen spoor te bekennen. Geen stromend water, geen electriciteit en geen internet. Nadat ik me natte kleren heb uitgetrokken, en ik voor het eerst sinds we vertrokken weer droog ben, open ik me Chang biertje en geniet samen met me liefste we van het uitzicht op de berg. Enige tijd later voegt Chai zich bij het gezelschap. Chai is de gids waar we de volgende dag mee gaan lopen. Chai verteld ons tijdens het roken van zijn bananensigaret het plan voor de volgende dag en over het dorp zelf. Waar 3 families samen wonen, ik zelf ben echter vooral geïnteresseerd in wat hij nou rookt. En probeer het ook, het bevalt mij en enkele andere van mijn reisgenoten zo goed dat er vragen of hij er eentje voor ons wilt maken. En dat doet hij met alle liefde. Even later verlaat hij ons weer en gaat aan de slag in de keuken, waar hij heerlijke curry met rijst voor ons bereid. Wel aangepast op de tourist want de spiceness is er uit gehaald, wat ik toch wel weer jammer vind. Maar ondanks dat bleef het ontzettend lekker.
Als het dinner voorbij is gaan de dames in ons gezelschap een potje kaarten, en blijven José, de ene helft van het Portugese stel, en ik over. Een van ons twee komt met het voorstel om dan maar als echte mannen over voetbal te gaan praten. Zo gezegd zo gedaan en onder het genot van nog wat Chang bier praten we honderduit over voetbal, en later nog over ons softdrugsbeleid wat hij niet helemaal begrijpt.
Als het even later donker is en al het bergbeklimmen en Chang biertjes zijn tol eist begeven Nadja en ik ons naar ons bed. Maar niet voor we nog een bezoek brengen aan het toilet. Wat al een avontuur op zich is. Het toilet bevind zich namelijk enkele meters onder ons slaapvertrek, en de weg erna toe is een grote klomp glibberige klei, wat iedereen problemen oplevert. Stromend water hebben ze er natuurlijk niet dus doortrekken gaat niet, we moeten uit een regenton water scheppen om daar mee onze behoeftes weg te spoelen. Nadat we heel huids naar beneden zijn gegleden en ook weer hoog zijn geklommen gaan we in ons bed liggen. Dit bed bestaat uit houten planken op palen en een dun matrasje. Onze klamboe zit vol gaten en we hebben 1 klein minuscuul kussentje. En voor de genen die mij niet zo goed kennen, thuis heb ik minstens 4 grote kussens, en als er een niet bij ligt word ik al gek. Laat staan bij dit mini kussentje. Maar we zitten nou eenmaal midden in een Thais berg dorpje dus ik mag niet klagen, dit is al een hele belevenis. Ik val uiteindelijk zo in slaap, Nadja helaas niet en die heeft een wat mindere nacht. Ergens in mijn slaap hoor ik nog wel de haan kraaien maar deze negeer ik en ik draai me weer rustig om. Tot Nadja aangeeft dat het tijd is om op te staan. Buiten wacht het ontbijt op ons, met daarbij voor ieder een gekookt ei en toast die omdat ik weer is niet me bed uit kon komen nu koud is.
Als iedereen uitgegeten is en ze spullen heeft ingepakt gaan we vandaag verder met Chai. Was ik al onder de indruk van hoe onze vorige gids de berg op liep, voor Chai nog meer bewondering. Chai doet het namelijk allemaal gewoon op teenslippers, schoenen vind ie maar niks zegt ie. Chai is zoiezo meer van het simpelere leven want het leven in de stad beviel hem zoiezo al niet, en eigenlijk wil die nooit meer weg uit het dorp. En vind ie het jammer dat zijn zoontje er anders over denkt. Chai laat ons voor we vertrekken nog even de rest van het dorp zien, en dat is veel groter dan we hadden gedacht, zagen we gister maar 3 huisjes, incluis ons slaapvertrek. Nu zien we er minimaal nog 10 meer, die allemaal op palen staan, waarbij ze de ruimte tussen de palen bedoelt zijn om hun varkens en ander vee te houden. Het kleine dorp heeft zelfs nog een school, waar ze nu nog vrij zijn wegens koninginnedag. Het is ondertussen vrijdag en koninginnedag was al aan het begin van de week. En een klein basketball veldje is er ook nog aanwezig.
Blij dat Nadja weer met me mee loopt, huppelen we vrolijk achter Chai aan, ons voordeel vandaag is dat we alleen maar naar beneden hoeven, al is dit makkelijker dan het lijkt, sommige stukken zijn echt extreem stijl. Potje met vet word ons nieuwe lied voor vandaag en vrolijk zingend dalen we tussen de rijstvelden af naar beneden, onderweg naar onze volgende waterval. Het zonnetje begint zelfs nog te schijnen, waardoor Nadja binnen no time verbrand. En bij iedereen dikke druppels zweet van het gezicht af valt. We bereiken een bordje waarop staat dat de waterval 200 meter verder op is. Ik weet niet welke dronken Thai dat gemeten had maar het was alles behalve 200 meter, het was minstens 500 meter. Maar na deze zogenaamde 200 meter kwamen we bij een prachtige waterval, niet een waar het water na beneden stort, maar rustig naar beneden kabbelt zodat je een heerlijke massagestraal had. Na een heerlijke lunch van noodles geserveerd in bananenblad, waarvan ik denk dat we het in Nederland ook zouden moeten gebruiken, je kan het gewoon weg gooien en het levert geen zwerfafval op want het is gewoon natuurlijk. Na deze verwennerij in bananenblad is het tijd op afscheid te nemen van Chai en worden we door de volgende gids naar het bambooraften gebracht, het laatste onderdeel van onze trekking. Onze capiteit Jack Spallow beter bekend als Johhny Deaf staat voorop het raft van grote bamboobomen als een soort Venetiaanse gondelier. Hij zingt er nog net geen opera bij. Onze Johhny Deaf is waarschijnlijk een beetje melig van zo vaak dit kabbelende beekje af varen dat die noten naar elk langs varend raft gooit, en elke mogelijke manier gebruikt om andere nat te maken. Vooral het 'clocodile, is favoriet bij hem, waarbij die dan keihard op de denkbeeldige krokodil slaat, die dan steevast gevolgd worden door keiharde lachsalvos van onze kapitein. Bijna op t einde is het mijn beurt om de raft te besturen. En dat gaat prima, tot er een kleine stroomversnelling aan komt. Ik de raft niet goed kan draaien en we tegen de rotsen aan slaan, wat als gevolg heeft dat ik als een soort circusatractie de lucht in word gekatupeleerd en enkele meters verder pas weer te water raak. Als ik weer boven water kom, zie ik t raft met grote snelheid op me afkomen, terwijl ik door de stroming recht op een grote steen af ga. Als een soort Bruce Lee weet ik op het nippertje te voorkomen dat ik onthoofd word door het raft en kan ik in alle rust verder met me nieuwe carrière als gondelier.
Terug aan de kant proberen ze ons natuurlijk weer van alles te verkopen, Nadja doet dit ook daadwerkelijk en koopt een armbandje (een armbandje dat het een aantal uur later al weer begeeft). Maar met dit nieuwe armbandje en heel wat nieuwe ervaringen rijker worden we terug gebracht naar Chiang Mai. Terug naar de bewoonde wereld.
Na een tijdje over de klei weg te hebben gelopen, waar de band sporen van Nadja en haar kleine Thai nog zichtbaar waren, worden we door de gids een heel klein paadje op geleid. Na wat klim klouter en glij werk komen we aan bij de waterval. Waar iedereen er toch voor kiest even af te koelen van al onze inspanningen en het water in duikt. Na het zwemmen droog ik me helemaal af, wat nogal stompzinnig was want door de constante regen de hele dag, en het feit dat ik het van mijn regenjas zo ging zweten dat ik van de regen minder nat zou worden dan van de regenjas zelf, moest ik al me natte kleren weer aan. Dat was geen pretje. De gids danst weer voor ons uit, hij komt zo ongelofelijk makkelijk de berg op en af. Hij is het natuurlijk gewend, in tegenstelling tot ons inwoners van misschien wel het vlakste land ter wereld. Waar de Amstelbrug al een berg lijkt. Maar tijdens het zwemmen kom ik achter zijn geheim, hij heeft kleine nopjes onder ze schoenen waardoor die veel minder snel uitglijdt. Na een stuk de berg op lopen komen we aan in het dorpje waar we gaan overnachten. En word ik weer herenigd met me lieve vriendinnetje, die zich gelukkig al wat beter voelt. Het dorpje is heel basic en van alle moderne voorzieningen die we gewend zijn is geen spoor te bekennen. Geen stromend water, geen electriciteit en geen internet. Nadat ik me natte kleren heb uitgetrokken, en ik voor het eerst sinds we vertrokken weer droog ben, open ik me Chang biertje en geniet samen met me liefste we van het uitzicht op de berg. Enige tijd later voegt Chai zich bij het gezelschap. Chai is de gids waar we de volgende dag mee gaan lopen. Chai verteld ons tijdens het roken van zijn bananensigaret het plan voor de volgende dag en over het dorp zelf. Waar 3 families samen wonen, ik zelf ben echter vooral geïnteresseerd in wat hij nou rookt. En probeer het ook, het bevalt mij en enkele andere van mijn reisgenoten zo goed dat er vragen of hij er eentje voor ons wilt maken. En dat doet hij met alle liefde. Even later verlaat hij ons weer en gaat aan de slag in de keuken, waar hij heerlijke curry met rijst voor ons bereid. Wel aangepast op de tourist want de spiceness is er uit gehaald, wat ik toch wel weer jammer vind. Maar ondanks dat bleef het ontzettend lekker.
Als het dinner voorbij is gaan de dames in ons gezelschap een potje kaarten, en blijven José, de ene helft van het Portugese stel, en ik over. Een van ons twee komt met het voorstel om dan maar als echte mannen over voetbal te gaan praten. Zo gezegd zo gedaan en onder het genot van nog wat Chang bier praten we honderduit over voetbal, en later nog over ons softdrugsbeleid wat hij niet helemaal begrijpt.
Als het even later donker is en al het bergbeklimmen en Chang biertjes zijn tol eist begeven Nadja en ik ons naar ons bed. Maar niet voor we nog een bezoek brengen aan het toilet. Wat al een avontuur op zich is. Het toilet bevind zich namelijk enkele meters onder ons slaapvertrek, en de weg erna toe is een grote klomp glibberige klei, wat iedereen problemen oplevert. Stromend water hebben ze er natuurlijk niet dus doortrekken gaat niet, we moeten uit een regenton water scheppen om daar mee onze behoeftes weg te spoelen. Nadat we heel huids naar beneden zijn gegleden en ook weer hoog zijn geklommen gaan we in ons bed liggen. Dit bed bestaat uit houten planken op palen en een dun matrasje. Onze klamboe zit vol gaten en we hebben 1 klein minuscuul kussentje. En voor de genen die mij niet zo goed kennen, thuis heb ik minstens 4 grote kussens, en als er een niet bij ligt word ik al gek. Laat staan bij dit mini kussentje. Maar we zitten nou eenmaal midden in een Thais berg dorpje dus ik mag niet klagen, dit is al een hele belevenis. Ik val uiteindelijk zo in slaap, Nadja helaas niet en die heeft een wat mindere nacht. Ergens in mijn slaap hoor ik nog wel de haan kraaien maar deze negeer ik en ik draai me weer rustig om. Tot Nadja aangeeft dat het tijd is om op te staan. Buiten wacht het ontbijt op ons, met daarbij voor ieder een gekookt ei en toast die omdat ik weer is niet me bed uit kon komen nu koud is.
Als iedereen uitgegeten is en ze spullen heeft ingepakt gaan we vandaag verder met Chai. Was ik al onder de indruk van hoe onze vorige gids de berg op liep, voor Chai nog meer bewondering. Chai doet het namelijk allemaal gewoon op teenslippers, schoenen vind ie maar niks zegt ie. Chai is zoiezo meer van het simpelere leven want het leven in de stad beviel hem zoiezo al niet, en eigenlijk wil die nooit meer weg uit het dorp. En vind ie het jammer dat zijn zoontje er anders over denkt. Chai laat ons voor we vertrekken nog even de rest van het dorp zien, en dat is veel groter dan we hadden gedacht, zagen we gister maar 3 huisjes, incluis ons slaapvertrek. Nu zien we er minimaal nog 10 meer, die allemaal op palen staan, waarbij ze de ruimte tussen de palen bedoelt zijn om hun varkens en ander vee te houden. Het kleine dorp heeft zelfs nog een school, waar ze nu nog vrij zijn wegens koninginnedag. Het is ondertussen vrijdag en koninginnedag was al aan het begin van de week. En een klein basketball veldje is er ook nog aanwezig.
Blij dat Nadja weer met me mee loopt, huppelen we vrolijk achter Chai aan, ons voordeel vandaag is dat we alleen maar naar beneden hoeven, al is dit makkelijker dan het lijkt, sommige stukken zijn echt extreem stijl. Potje met vet word ons nieuwe lied voor vandaag en vrolijk zingend dalen we tussen de rijstvelden af naar beneden, onderweg naar onze volgende waterval. Het zonnetje begint zelfs nog te schijnen, waardoor Nadja binnen no time verbrand. En bij iedereen dikke druppels zweet van het gezicht af valt. We bereiken een bordje waarop staat dat de waterval 200 meter verder op is. Ik weet niet welke dronken Thai dat gemeten had maar het was alles behalve 200 meter, het was minstens 500 meter. Maar na deze zogenaamde 200 meter kwamen we bij een prachtige waterval, niet een waar het water na beneden stort, maar rustig naar beneden kabbelt zodat je een heerlijke massagestraal had. Na een heerlijke lunch van noodles geserveerd in bananenblad, waarvan ik denk dat we het in Nederland ook zouden moeten gebruiken, je kan het gewoon weg gooien en het levert geen zwerfafval op want het is gewoon natuurlijk. Na deze verwennerij in bananenblad is het tijd op afscheid te nemen van Chai en worden we door de volgende gids naar het bambooraften gebracht, het laatste onderdeel van onze trekking. Onze capiteit Jack Spallow beter bekend als Johhny Deaf staat voorop het raft van grote bamboobomen als een soort Venetiaanse gondelier. Hij zingt er nog net geen opera bij. Onze Johhny Deaf is waarschijnlijk een beetje melig van zo vaak dit kabbelende beekje af varen dat die noten naar elk langs varend raft gooit, en elke mogelijke manier gebruikt om andere nat te maken. Vooral het 'clocodile, is favoriet bij hem, waarbij die dan keihard op de denkbeeldige krokodil slaat, die dan steevast gevolgd worden door keiharde lachsalvos van onze kapitein. Bijna op t einde is het mijn beurt om de raft te besturen. En dat gaat prima, tot er een kleine stroomversnelling aan komt. Ik de raft niet goed kan draaien en we tegen de rotsen aan slaan, wat als gevolg heeft dat ik als een soort circusatractie de lucht in word gekatupeleerd en enkele meters verder pas weer te water raak. Als ik weer boven water kom, zie ik t raft met grote snelheid op me afkomen, terwijl ik door de stroming recht op een grote steen af ga. Als een soort Bruce Lee weet ik op het nippertje te voorkomen dat ik onthoofd word door het raft en kan ik in alle rust verder met me nieuwe carrière als gondelier.
Terug aan de kant proberen ze ons natuurlijk weer van alles te verkopen, Nadja doet dit ook daadwerkelijk en koopt een armbandje (een armbandje dat het een aantal uur later al weer begeeft). Maar met dit nieuwe armbandje en heel wat nieuwe ervaringen rijker worden we terug gebracht naar Chiang Mai. Terug naar de bewoonde wereld.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
