Back to the basics
Door: Nadja
Blijf op de hoogte en volg Nadja
15 Augustus 2014 | Thailand, Chiang Mai
Back to the basics.
De Thai boxing wedstrijd bestond uit meerdere gevechten met elk 5 rondes, alhoewel twee gevechten al binnen 6 min af gelopen waren door Ko's. Zelfs een ronde vrouwelijk boxen was er, hoe vriendelijk en respectvol de Thai naar elkaar toe is is ongebruikelijk onbegrijpelijk en bewonderenswaardig. Na elke schop klap knie elleboog glimlachte het slachtoffer uit respect naar de aanvaller. Dit deed me erg denken aan een masochistische verhouding maar respectvol was het wel. Nadat chi gekozen had voor elke boxer met 'chang' in de naam, chingchang & ik zoi chang, begonnen we steeds fanatieker te schreeuwen en 'oooooh' te roepen wanneer iemand een goede schop had uitgedeeld. Na enig inkomen bleek het toch echt heel leuk te zijn, alsof je iets onbekends at en ja een tijdje blijkt dat al je smaakpapillen op fantastisch staan.
8 uur opstaan en 9 uur vertrekken voor onze 2 daagde excursie was nogal een beproeving. Na veel te volle rugzakken met onnodige spullen en liters water kwamen we bij onze eerste stop, de lokale markt. Waar niet echt veel te beleven viel behalve grote hoeveelheden prutspulletjes.
Hierna kwamen we aan bij het voor ons hoogtepunt van de reis: olifanten rijden! We werden geroepen en moesten via de nek op het zitje neer strijken. Wat bleek er was ook een baby olifantje en wij zaten op mama! Wat echt onwijs lief was, die kleine rende los rond en mama bleef met haar slurf naar ons toe om mini banaantjes en suikerrietstengels te krijgen, waar wij met alle liefde 5 giga zakken van hadden gekocht voor ze. Baby sprinte van steen naar steen om zich te krabben en ging door alle gigantische poten door van de kudde, wanneer ze te ver uit zicht ging voor mama's gevoel nam ze een sprintje wat zowel vermakelijk als angstig voor ons was. We zaten met z'n 2en en ergens liep de verzorger achter ons woorden te roepen en foto's te maken, terwijl alle andere de verzorger mee hadden op de olifant.
Door de regenachtige dag was alles modderig en dus ook glad dus waren we enorm onder de indruk van de niet-uitglijd-skills van de olifanten die heuveltje op en af moesten, ook toen we in de rivier liepen en het kleintje vrolijk rond dartelde bleef alles wonderbaarlijk vlot lopen. Het zag er niet naar uit dat de olifanten het slecht hadden, of nouja twee hadden een schram van de stok van de verzorgers op hun mooie grote bips waar ik me nogal druk om kan maken.. Maar verder waren het sociale vriendelijke krachtige reusachtige liefjes met harde huid en haren.
Toen kwam het moment van afstappen, we hadden nog geen moment naar de natuur gekeken zo druk waren we bezig onze ogen uit te kijken naar deze nieuwe lievelingsdieren. Dus wat gebeurd er, chi springt soepeltjes als een ballerina van mama olifant af en ik.. Tsja wat zal ik zeggen.. Elke Thai schrok zich een hoedje, ik viel namelijk voorover op mama olifant. Een prachtige foto kregen we toegereikt, waar natuurlijk voor betaalt moest worden, en daar zaten we weer in ons busje.
Deze buschauffeur hebben we benoemd tot thaika, een mix van zaka en Thai, aangezien deze man met onwerkelijk snelheden overal doorheen sjeesde en op modderige slipperseizoen haarspeldbochten geen seconde dacht om de rem te gebruiken. We zaten los in de achterbak opgepropt alsof we vee van de bio-industrie op weg naar het slachthuis waren.
Hierna kregen we in bananenbladeren onze lunch, rijst natuurlijk. En wandelen maar, waar ik me al sinds het boeken van de vakantie zorgen om maakte. Wie met mij naar Zwitserland is geweest weet hoe ONGELOVELIJKE haat ik heb aan wandelen. Fietsen prima, wandelen.. Ik zou liever opgesloten willen worden in een kooi vol met giftige slangen. Chi daarentegen zag het allemaal zeer positief in, ik zei nog dat die mee zou moeten met m'n moeder en broertje om te lopen in zwittie en dat die dan een ander beeld zou krijgen van t lopen, waar chi t niet mee eens was en graag met ze wilde lopen.
De hele dag was de tropische regenbui al aan de gang en natuurlijk hield die niet op, druppels liepen langs onze voorhoofden en vielen op onze neus en zo door tot we compleet doorweekt waren zelfs al hadden we onze regenponchos braaf aan. Het begon allemaal goed, onze Thai rende vrijwel de bergen op en af terwijl chi als een ballerina uitgleed over elk mogelijk stukje grond en zich maar 2 keer echt had laten vallen. Fantaseerden we over tijgers die wellicht naar ons zaten te gluren. Toen we aankwamen bij de waterval vond mijn lichaam het nodig om te laten zien op welke onmogelijke plekken ik mij zeer kon doen en zo eindigde ik met een snee op m'n knie die bleef bloeden. Daarna ging het helaas mis.
Ik begon wazig te zien, trillerige benen, evenwicht nergens te bekennen en de meest trillende handen in de geschiedenis van handen. Ik zat te laag en niet zon beetje ook. Ik viel bijna flauw en het was bijna noodzakelijk om de emergency pen te gebruiken, die ik nog nooit eerder gebruikt heb. Tot mijn held in actie kwam. Hij riep de Thai en zorgde dat ik rustig werd en liters cola naar binnen slokte. De Thai zei dat het nog twee uur lopen was maar dat hij een brommertje zou bellen. Maar eerst nog doorlopen naar een klein dorpje.
Door rijstvelden uitglijdend, zodat we eruit zagen als modder-monsters kwamen we aan. 3 houten huisjes op palen met kippen kuikens varkens en wilde honden overal. Een klein meisje kwam zelfgemaakte armbandjes verkopen voor omgerekend 0.25€ dus kochten we braaf 2. Ging ik achterop de Thai die daarvoor toch een wel erg verdachte sigaret op had (jointje). Angstig keek ik chiem aan die me verzekerde dat het goed kwam, stapte ik achterop bij de Thai die 2 keer zo klein was en reden we op de zelfde weg waar chi als een ballerina telkens op uitgleed.
Nog nooit heb ik zo iets engs en fantastisch meegemaakt. Bang voor m'n eigen leven en de leven van deze kleine Thai die me zo dapper achterop nam, kreeg ik een soort gevoel van levendigheid die ik nog niet eerder gevoeld heb. We zijn 3 keer gevallen of naja ik sprong van de motor en redde m'n Thai en duwde hem icl ons vervoer de berg op en sprong dan weer op. De weg was soms zo stijl dat ik er niet eens vanaf zou durven snowboarden en zo dacht het motortje er ook over aangezien die niet meer vooruit wilde met ons erop. Slippend, glijdend, vallend en opstaand in de modderwegen van maximaal 30 cm breed met daarnaast een ravijn zo diep dat Frodo zou denken dat hij de ring erin zou moeten gooien. Kwamen we aan bij het dorpje waar ons hotel stond.
Alleen komen we aan bij een identiek maar toch iets groter dorpje midden in het oerwoud van eerst. Ik kijk hem aan en hij wijst naar een deur. Ik doe open en zie een houten vlonder met dunne matrasjes een bladerdak en klamboes vol met gaten. Hier gaan we dus slapen. Geen internet, elektriciteit, comfort of teken van civilization maar iedereen heeft toch een motortje. Ik loop binnen en word begroet door de altijd blije wilde honden hier in Thailand. Ik kijk om me heen en zie vrouwen zoals in oude Aziatische films waar het dorp wordt geteisterd door een bloeddorstige tijger handwerk verrichten en de mannen met hakmessen bomen kappen voor t vuur.
Compleet alleen wacht ik af, tot de rest van de groep zich bij me sluit. Ik zit onder de modder, ben vies of zelfs smerig te noemen, moe maar toch echt voldaan. Nooit had ik gedacht hier te zitten tussen mensen die alles zelf maken bereiden en doen, midden op de hoogste berg van Thailand. Uitkijkend op de rijstvelden bedekt met wolken en geluid van 1000'den insecten hoop ik dat chi een net zo onvergetelijke reis maakt.
Zwoele handkusjes vanuit de rimboe waar ik me net een verdwaalde mier voel, zo klein en nietig.
Xxxxx
De Thai boxing wedstrijd bestond uit meerdere gevechten met elk 5 rondes, alhoewel twee gevechten al binnen 6 min af gelopen waren door Ko's. Zelfs een ronde vrouwelijk boxen was er, hoe vriendelijk en respectvol de Thai naar elkaar toe is is ongebruikelijk onbegrijpelijk en bewonderenswaardig. Na elke schop klap knie elleboog glimlachte het slachtoffer uit respect naar de aanvaller. Dit deed me erg denken aan een masochistische verhouding maar respectvol was het wel. Nadat chi gekozen had voor elke boxer met 'chang' in de naam, chingchang & ik zoi chang, begonnen we steeds fanatieker te schreeuwen en 'oooooh' te roepen wanneer iemand een goede schop had uitgedeeld. Na enig inkomen bleek het toch echt heel leuk te zijn, alsof je iets onbekends at en ja een tijdje blijkt dat al je smaakpapillen op fantastisch staan.
8 uur opstaan en 9 uur vertrekken voor onze 2 daagde excursie was nogal een beproeving. Na veel te volle rugzakken met onnodige spullen en liters water kwamen we bij onze eerste stop, de lokale markt. Waar niet echt veel te beleven viel behalve grote hoeveelheden prutspulletjes.
Hierna kwamen we aan bij het voor ons hoogtepunt van de reis: olifanten rijden! We werden geroepen en moesten via de nek op het zitje neer strijken. Wat bleek er was ook een baby olifantje en wij zaten op mama! Wat echt onwijs lief was, die kleine rende los rond en mama bleef met haar slurf naar ons toe om mini banaantjes en suikerrietstengels te krijgen, waar wij met alle liefde 5 giga zakken van hadden gekocht voor ze. Baby sprinte van steen naar steen om zich te krabben en ging door alle gigantische poten door van de kudde, wanneer ze te ver uit zicht ging voor mama's gevoel nam ze een sprintje wat zowel vermakelijk als angstig voor ons was. We zaten met z'n 2en en ergens liep de verzorger achter ons woorden te roepen en foto's te maken, terwijl alle andere de verzorger mee hadden op de olifant.
Door de regenachtige dag was alles modderig en dus ook glad dus waren we enorm onder de indruk van de niet-uitglijd-skills van de olifanten die heuveltje op en af moesten, ook toen we in de rivier liepen en het kleintje vrolijk rond dartelde bleef alles wonderbaarlijk vlot lopen. Het zag er niet naar uit dat de olifanten het slecht hadden, of nouja twee hadden een schram van de stok van de verzorgers op hun mooie grote bips waar ik me nogal druk om kan maken.. Maar verder waren het sociale vriendelijke krachtige reusachtige liefjes met harde huid en haren.
Toen kwam het moment van afstappen, we hadden nog geen moment naar de natuur gekeken zo druk waren we bezig onze ogen uit te kijken naar deze nieuwe lievelingsdieren. Dus wat gebeurd er, chi springt soepeltjes als een ballerina van mama olifant af en ik.. Tsja wat zal ik zeggen.. Elke Thai schrok zich een hoedje, ik viel namelijk voorover op mama olifant. Een prachtige foto kregen we toegereikt, waar natuurlijk voor betaalt moest worden, en daar zaten we weer in ons busje.
Deze buschauffeur hebben we benoemd tot thaika, een mix van zaka en Thai, aangezien deze man met onwerkelijk snelheden overal doorheen sjeesde en op modderige slipperseizoen haarspeldbochten geen seconde dacht om de rem te gebruiken. We zaten los in de achterbak opgepropt alsof we vee van de bio-industrie op weg naar het slachthuis waren.
Hierna kregen we in bananenbladeren onze lunch, rijst natuurlijk. En wandelen maar, waar ik me al sinds het boeken van de vakantie zorgen om maakte. Wie met mij naar Zwitserland is geweest weet hoe ONGELOVELIJKE haat ik heb aan wandelen. Fietsen prima, wandelen.. Ik zou liever opgesloten willen worden in een kooi vol met giftige slangen. Chi daarentegen zag het allemaal zeer positief in, ik zei nog dat die mee zou moeten met m'n moeder en broertje om te lopen in zwittie en dat die dan een ander beeld zou krijgen van t lopen, waar chi t niet mee eens was en graag met ze wilde lopen.
De hele dag was de tropische regenbui al aan de gang en natuurlijk hield die niet op, druppels liepen langs onze voorhoofden en vielen op onze neus en zo door tot we compleet doorweekt waren zelfs al hadden we onze regenponchos braaf aan. Het begon allemaal goed, onze Thai rende vrijwel de bergen op en af terwijl chi als een ballerina uitgleed over elk mogelijk stukje grond en zich maar 2 keer echt had laten vallen. Fantaseerden we over tijgers die wellicht naar ons zaten te gluren. Toen we aankwamen bij de waterval vond mijn lichaam het nodig om te laten zien op welke onmogelijke plekken ik mij zeer kon doen en zo eindigde ik met een snee op m'n knie die bleef bloeden. Daarna ging het helaas mis.
Ik begon wazig te zien, trillerige benen, evenwicht nergens te bekennen en de meest trillende handen in de geschiedenis van handen. Ik zat te laag en niet zon beetje ook. Ik viel bijna flauw en het was bijna noodzakelijk om de emergency pen te gebruiken, die ik nog nooit eerder gebruikt heb. Tot mijn held in actie kwam. Hij riep de Thai en zorgde dat ik rustig werd en liters cola naar binnen slokte. De Thai zei dat het nog twee uur lopen was maar dat hij een brommertje zou bellen. Maar eerst nog doorlopen naar een klein dorpje.
Door rijstvelden uitglijdend, zodat we eruit zagen als modder-monsters kwamen we aan. 3 houten huisjes op palen met kippen kuikens varkens en wilde honden overal. Een klein meisje kwam zelfgemaakte armbandjes verkopen voor omgerekend 0.25€ dus kochten we braaf 2. Ging ik achterop de Thai die daarvoor toch een wel erg verdachte sigaret op had (jointje). Angstig keek ik chiem aan die me verzekerde dat het goed kwam, stapte ik achterop bij de Thai die 2 keer zo klein was en reden we op de zelfde weg waar chi als een ballerina telkens op uitgleed.
Nog nooit heb ik zo iets engs en fantastisch meegemaakt. Bang voor m'n eigen leven en de leven van deze kleine Thai die me zo dapper achterop nam, kreeg ik een soort gevoel van levendigheid die ik nog niet eerder gevoeld heb. We zijn 3 keer gevallen of naja ik sprong van de motor en redde m'n Thai en duwde hem icl ons vervoer de berg op en sprong dan weer op. De weg was soms zo stijl dat ik er niet eens vanaf zou durven snowboarden en zo dacht het motortje er ook over aangezien die niet meer vooruit wilde met ons erop. Slippend, glijdend, vallend en opstaand in de modderwegen van maximaal 30 cm breed met daarnaast een ravijn zo diep dat Frodo zou denken dat hij de ring erin zou moeten gooien. Kwamen we aan bij het dorpje waar ons hotel stond.
Alleen komen we aan bij een identiek maar toch iets groter dorpje midden in het oerwoud van eerst. Ik kijk hem aan en hij wijst naar een deur. Ik doe open en zie een houten vlonder met dunne matrasjes een bladerdak en klamboes vol met gaten. Hier gaan we dus slapen. Geen internet, elektriciteit, comfort of teken van civilization maar iedereen heeft toch een motortje. Ik loop binnen en word begroet door de altijd blije wilde honden hier in Thailand. Ik kijk om me heen en zie vrouwen zoals in oude Aziatische films waar het dorp wordt geteisterd door een bloeddorstige tijger handwerk verrichten en de mannen met hakmessen bomen kappen voor t vuur.
Compleet alleen wacht ik af, tot de rest van de groep zich bij me sluit. Ik zit onder de modder, ben vies of zelfs smerig te noemen, moe maar toch echt voldaan. Nooit had ik gedacht hier te zitten tussen mensen die alles zelf maken bereiden en doen, midden op de hoogste berg van Thailand. Uitkijkend op de rijstvelden bedekt met wolken en geluid van 1000'den insecten hoop ik dat chi een net zo onvergetelijke reis maakt.
Zwoele handkusjes vanuit de rimboe waar ik me net een verdwaalde mier voel, zo klein en nietig.
Xxxxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
